Lucia Schmohl weet wat het is om ziek te zijn. Haar eigen ervaring zorgt ervoor dat ze er graag voor zieke mensen is. Ze weet ook dat ziek zijn andere problemen met zich mee kan brengen, financiële bijvoorbeeld.
De christelijke traditie kent zeven werken van barmhartigheid: de hongerigen eten en de dorstigen drinken geven, de naakten kleden, de vreemdelingen onderdak geven, de zieken verzorgen, de gevangenen bezoeken en de doden begraven. Lucia Schmohl heeft een speciaal plekje in haar hart voor zieke mensen: “Mijn opa zei altijd: Op zondag naar de kerk gaan is niet zo moeilijk, het gaat erom: wat doe je van maandag tot en met zaterdag? Die woorden motiveren me tot op de dag van vandaag. Ik hoop dat ik de mensen die ik bezoek het gevoel geef: je doet ertoe, je wordt gezien.”
Gezien
Dat elke zieke wordt gezien. Dat probeert de kerk in Stolwijk, waar Lucia bij hoort, met wijkteams. “Elk team bestaat uit een ouderling en een aantal medewerkers. Is iemand psychisch of lichamelijk ziek, dan geeft de ouderling een seintje aan het team. Iemand stuurt dan een kaartje of gaat even langs. Natuurlijk houden we ook zelf onze ogen en oren open. Op deze manier streven we ernaar dat iedereen die ziek is, wordt gezien”, legt Lucia uit. “We hebben natuurlijk ook oog voor andere problemen. Het gaat erom dat je er niet alleen voor staat als je het moeilijk hebt.”
Lucia weet wat het is om ziek te zijn. Op een middag, in 2007, trof haar zus haar verward aan, niet aanspreekbaar. In het ziekenhuis bleek dat Lucia een ontsteking in de hersenen had. “Ik herinner me er niets van, ik ben 5 dagen kwijt”, zegt ze. Na een lange periode van herstel is Lucia er weer bovenop gekomen. Deze ervaring heeft eraan bijgedragen dat ze nóg gemotiveerder is om er te zijn voor anderen én dat ze zich kan inleven in wat het is om ziek te zijn. Lucia weet ook dat ziek zijn andere problemen met zich mee kan brengen, financiële bijvoorbeeld. En dat zorgen om geld ook weer je herstel in de weg kunnen staan. “Ik ben daar alert op”, zegt ze. “Iemand kan door ziek te zijn misschien minder of helemaal niet meer kunnen werken. Of te maken hebben met hoge medicijnkosten. Als je alleenstaand bent, kan dat nog extra drukken. Zodra ik dat merk en als iemand dat wil,, trek ik aan de bel bij de diaconie van de kerk. Want ook hier is de kerk voor, of je nu gelovig bent of niet. De kerk is er niet alleen maar voor de mensen die op zondag komen, de kerk is er voor iedereen en heeft een taak voor de samenleving.”
Verrast
Lucia doet het bezoekwerk naast haar baan als eerste medewerker binnen de facilitaire dienst van een verpleeghuis. Het bezoekwerk verrijkt haar, ze leert er veel van. “Bijvoorbeeld dat mensen heel anders kunnen zijn dan je misschien denkt. En dat het de moeite waard is om door iemands buitenkant heen te prikken. Ik zie er nooit tegenop om naar iemand toe te gaan. Ik bedenk van tevoren ook niet wat ik ga doen of zeggen, dat is ook niet belangrijk. Je gaat voor de ander, niet voor jezelf. Ik heb geleerd om de regie los te laten als je bij zieke mensen op bezoek gaat. En vaak word je dan verrast. Je denkt misschien dat je komt om te bemoedigen, maar het gebeurt niet zelden dat dat andersom gebeurt. Ik bezocht een keer een vrouw die van het ene op het andere moment niets meer kon. Terwijl ze juist altijd heel actief was. Wat moet je dan zeggen, in zo’n revalidatiecentrum? Maar ik kwam bemoedigd thuis.”
Lucia Schmohl bezoekt mensen die ziek zijn. “Je doet ertoe, je wordt gezien”
